Je bent door een diep dal gegaan, jezelf meerdere malen tegengekomen, gedacht dat je hier niet uit zou komen… Maar uiteindelijk was het lichtpuntje aan het einde van de tunnel sterk genoeg. Je gaat stapje voor stapje vooruit terug in het licht. Je knippert wel eens wat vaker met je ogen, je kijkt soms ook nog eens de andere kant uit. Die burn-out heeft je veranderd, maar je bent er sterker uitgekomen. Zoveel is zeker. Je groeit beetje bij beetje en straalt dat ook uit.
Je denkt er stilletjesaan over na om opnieuw te gaan werken. Misschien wel ook een beetje uit noodzaak. Want je verantwoordelijkheidsgevoel is groot, je wilt je steentje bijdragen, voor je gezin zorgen,… De stap naar je oude werkplek moet ooit wel eens gezet worden. En aangezien je sterker bent geworden, kan het toch zo erg niet zijn? Er zal wel begrip zijn? Burn-out komt toch uit de taboesfeer? Je zal toch wel de nodige tijd krijgen om je opnieuw in te werken? Dingen zullen nu zeker veranderd zijn?
WAT ALS ER NIKS VERANDERD IS OP JE WERK
Helaas is de realiteit vaak teleurstellend. Alles is gewoon blijven draaien zoals daarvoor en er is niets veranderd. Veel tijd om eraan te wennen krijg je niet. Je wordt terug in de kolkende ronddraaiende tsunami gegooid en de baas verwacht gewoon dat je boven blijft. Want hoe je de baas ook noemt in deze moderne 21ste eeuw, CEO of manager, het blijft de baas. Dat is niet veranderd. Er is hier sprake bij jou van een mentaliteitswijziging in gezin-werkbalans en een plaats waar je je goed wilt voelen op je werk.
Wat als je terug bent op je vertrouwde werkplek onder de starende blikken van je collega’s en priemende wijsvinger van je baas. Hoe in hemelsnaam blijf je daar dan overeind?
Jij bent sterker geworden, je bent gegroeid als mens, hebt inzichten verworven en van daaruit ben je veranderd. Na een burn-out ben je gewoon niet meer dezelfde. Onmogelijk. Maar wel een beter persoon met diepere en rijkere inzichten. Maar daar heb je niets aan op je werk, want niemand heeft dat proces met jou doorgemaakt of ook maar ingezien wat het met je gedaan heeft. Die impact is onbeschrijfelijk als je het niet zelf hebt meegemaakt.
JIJ BENT VERANDERD, MAAR DE REST NIET
Dus daar zit je dan als ander mens tegenover je baas die je precies op dezelfde manier behandelt als daarvoor. Hij doet er waarschijnlijk zelfs nog een stukje bovenop want hij vertrouwt jou niet helemaal meer. En je bent ook zo gedwee, gemakkelijk en meegaand niet meer. En daar wringt het schoentje plots. Doordat je je niet meer in het laatje van de sloefjes laat duwen, zit je nu in een lade waarin je geviseerd en bestempeld wordt.
En het kan nog een stap verder gaan. Want na je afwezigheid, kom je terug en dan krijg je een hele waslijst aan taken die niet zijn uitgevoerd en hoe dit komt? Het antwoord: “Ik was met ziekteverlof”, dekt hier blijkbaar de lading niet meer. Intimidatie, een dreigend ontslag en vernedering erbovenop. Dit zorgt ervoor dat je terug in je schulp kruipt, ze halen je neer en doen je twijfelen aan jezelf. En je was hier zogezegd sterker uitgekomen.
Die diepe donkere put schuilt maar net om de hoek, als je er al niet terug ingevallen bent. Sterker geworden, laat me niet lachen. Het voelt zo oneerlijk en onrechtvaardig. En dan sta je daar alleen… wat moet je doen, je zo verder laten behandelen en terugvallen? Of er iets van zeggen en je C4 met rode stift getekend in je brievenbus krijgen? Want het is toch niet jouw schuld. En toch is dat het gevoel dat ze je willen aanmeten. Met wat geluk ga je dan wel vanzelf weg. En toch blijft er een stemmetje in je achterhoofd zeggen: “Maar het is toch niet mijn schuld!”.
Burn-out is ondertussen al erkend, er zijn behandelingen en methodes die goede vruchten afwerpen… maar wat daarna?
Wat met de opvolging of begeleiding als je daarna terug aan het werk gaat? En in welke mate wordt de verantwoordelijkheid van het bedrijf en bedrijfsleiders bekeken of geëvalueerd. Daar zit vooral nog het grote taboe, praat daar vooral niet over. Wat als je terug moet naar diezelfde heksenketel waarboven een gifgroene rookwolk hangt om je te bedwelmen.
Enkele oorzaken van burn-out zijn niet alleen persoonsgebonden zoals perfectionistisch, controle willen houden, kritisch voor jezelf, harde werker, people pleaser… Maar ook omgevingsgebonden en gerelateerd aan de werkplaats. Want hier schuilt toch ook een boeman. Een boeman die in deze 21ste eeuw zijn verantwoordelijkheid niet moet opnemen en al helemaal niet naar zichzelf of zijn organisatie moet kijken. Hoe eerlijk en rechtvaardig is dit? Hoe kan dan verwacht worden dat mensen terug kunnen gaan? Jij hebt jouw deel gedaan, jezelf onder handen genomen en diep gegaan. Wat heeft de baas gedaan?
De baas in de 21ste eeuw, is nog steeds de baas. En daar stopt het dan ook. Eigenlijk moeten we er zelfs medelijden mee hebben. De baas weet waarschijnlijk niet beter… Hij is nog niet zo sterk en spartelt maar aan de oppervlakte rond. Want diep gaan, kent hij niet. Jij daarentegen wel, maar al te goed. Zorg goed voor jezelf, laat je helpen door mensen die je vertrouwt en wees mild voor diegene die niet beter weten. Vind je eigen weg, en laat je niet neerhalen door bazen, want jij bent sterker geworden, hij niet.